با کریسالیس آشنا شوید فضاپیمای غول پیکر چندنسلی برای سفر 400 ساله به آلفا قنطورس
به گزارش تعمیر تلفن، دانشمندان فضاپیمای غول پیکری به نام کریسالیس را طراحی نموده اند که می تواند هزاران انسان را در سفری 400 ساله به نزدیک ترین منظومه ستاره ای منتقل کند.
به گزارش تعمیر تلفن به نقل از خبر آنلاین و برپایه گزارش زومیت، دانشمندان فضاپیمای غول پیکری به نام کریسالیس را طراحی نموده اند که می تواند هزاران انسان را در سفری ۴۰۰ ساله به نزدیک ترین منظومه ستاره ای منتقل کند.
برای موجوداتی با اندازه و طول عمر انسان، فضا بی نهایت وسیع است؛ آن قدر گسترده که برای رسیدن به نزدیک ترین منظومه ستاره ای، باید این حقیقت ناخوشایند را بپذیریم که قبل از رسیدن به آنجا از پیری خواهیم مرد.
تاکنون، تمرکز بشر بر افزایش سرعت فضاپیماها و ارسال سفینه های سبک بدون سرنشین بوده تا شاید در طول عمر انسان به مقصد برسند. اما اگر روزی بخواهیم انسان ها را به منظومه ای ستاره ای بفرستیم یا سفرهای طولانی دیگر انجام دهیم، باید بپذیریم که امکان دارد رسیدن به مقصد چند نسل زمان ببرد.
با وجود محدودیت های فیزیکی، نویسندگان آثار علمی–تخیلی از دهه ها پیش ایده «فضاپیماهای چندنسلی» را مطرح کرده اند. مفهوم ساده است: ساخت فضاپیمایی که بتواند یک جامعه کوچک انسانی را برای هر تعداد نسلی که طول می کشد تا به مقصد برسند، نگه دارد. اما از نظر عملی، چنین ماموریتی بسیار پیچیده خواهد بود.
حال دانشمندان در مسابقه ای جدید تحت عنوان پروژه هایپریون که به بررسی امکان پذیری فضاپیماهای چندنسلی می پردازد، طراحی های خویش را ارائه دادند تا نشان دهند چطور میتوان انسان ها را به سیاره فرضی سکونت پذیری رساند که سفر به آن حداقل ۲۵ سال طول می کشد.
تیم برنده سفینه ای فضایی به نام «کریسالیس» (Chrysalis) طراحی کرد که می تواند در سفری به طول بیشتر از چهار قرن، هزاران نفر را به آلفا قنطورس، نزدیک ترین منظومه ستاره ای به زمین ببرد. فضاپیمای پیشنهادی آنها از بیرون، طراحی بسیار ساده ای دارد و شبیه استوانه ای عظیم بنظر می رسد.
طراحی کریسالیس استوانه ای و ساده است و بخش های چرخان برای ایجاد گرانش مصنوعی دارد
درحالی که طرح های دیگر پیچیده تر بودند، تیم طراح کریسالیس طراحی ساده ای را برگزید تا ایمنی سرنشینان در هنگام شتاب گیری تا ۰٫۰۱ درصد سرعت نور حفظ شود. تیم توضیح می دهد: «شکل استوانه ای بلند و هندسه آن، سطح جلویی را به حداقل رسانده، احتیاج به پوشش در مقابل ذرات میکروسکوپی فضا را کم می کند و از فشارهای ساختاری در طول شتاب گیری و کاهش سرعت می کاهد. بیشتر جرم فضاپیما شامل سوخت مایع برای فاز شتاب گیری و تا حد کمتری فاز کاهش سرعت است که در مخازن استوانه ای فضاپیما قرار دارند. بخش سکونت در هسته داخلی بخش جلویی قرار گرفته است.»
فضاپیما برای رویارویی با مشکلاتی که انسان ها در غیاب گرانش طولانی مدت تجربه می کنند، از پوسته های چرخان داخلی استفاده می نماید که با نیروی گریز از مرکز جاذبه مصنوعی ایجاد نماید. این کار تنها در فضاپیماهای بزرگ امکانپذیر است، برای اینکه در نمونه های کوچک می تواند ناراحتی و حتی مشکلات سلامتی بوجود آورد.
جان پیچ، مدرس ارشد مهندسی مکانیک و ساخت در دانشگاه نیو ساوت ولز توضیح می دهد: «هرچه فضاپیما کوچک تر باشد، باید سریع تر بچرخد، بدین سبب اگر بخواهید گرانش ایجاد کنید، باید این کار با فضاپیمای بزرگی صورت گیرد که به آرامی می چرخد. هر چه دیسک بزرگ تر باشد (قسمت گرد یا حلقه ای شکل داخل یا بخشی از سفینه که برای تولید گرانش مصنوعی می چرخد)، چرخش کندتر خواهد بود. این شیوه از تفاوت شدید گرانش بین سر و پا که می تواند موجب تجمع خون در پا و سرگیجه شود، جلوگیری می کند.»
ساخت سازه ای که بتواند در ابتدا بیشتر از هزار انسان را نگه دارد (و بعداً با تولید نسل های جدید بیشتر شود) کاری عظیم است. جرم کلی سفینه حدود ۲٫۴ میلیارد تن و طول آن بیشتر از ۵۸ کیلومتر است. بدین سبب پیشنهاد شد که در نقطه لاگرانژ ۱ بین زمین و ماه ساخته شود. ناسا توضیح می دهد: «نقاط لاگرانژ مناطقی در فضا هستند که نیروهای گرانشی سیستم دوجسمی مانند خورشید و زمین موجب ایجاد نواحی جذب و دافعه می شود. این نقاط می توانند به فضاپیماها به عنوان پارکینگ برای باقی ماندن در موقعیت ثابت با مصرف حداقل سوخت کمک کنند.»
داخل کریسالیس حالت چرخان دارد تا نیروی گرانش مصنوعی ایجاد شود.
طبق برآوردهای تیم، ساخت فضاپیما حدود ۲۰ تا ۲۵ سال طول می کشد که زمان زیادی است اما در مقایسه با این که نسل های بعدی آنرا تکمیل خواهند کرد، ناچیز است. تیم پیشنهاد می دهد که نسل های اولیه پیش از پرتاب، ۷۰ تا ۸۰ سال در جنوبگان زندگی کنند تا جامعه به زندگی در محیطی منزوی عادت کند. آنها اعتقاد دارند این بخش بزرگ ترین چالش چنین ماموریتی خواهد بود.
گروهی پژوهشی می گوید: «تصمیم شخصی برای داوطلب شدن در مأموریت بین ستاره ای باید برای افراد اهمیت زیادی داشته باشد، چون ترک زمین امکان دارد تأثیرات روانی طولانی مدت داشته باشد. کسانیکه در آینده در سفینه کریسالیس زندگی می کنند، باید حس کنند بخشی از یک مأموریت بزرگ و با مدلول برای بشریت هستند.» آنها اضافه می کنند: «نسل های آینده امکان دارد آن قدر به زندگی در فضای عمیق عادت کنند که فرود روی یک سیاره جدید برایشان بی اهمیت باشد و به جای آن خویش را موجوداتی منحصربه فرد با خانه ای در فضا بدانند.»
طراحی کریسالیس پیروز رقابت شد و هیات داوران چگونگی مقابله تیم با تابش ها و دقت آنها در ساخت فضاپیما را تحسین کرد. داوران گفتند: ارائه بسیار جالب و جذاب است، با آثار معروفی مثل راما (مجموعه علمی–تخیلی مشهور) قابل مقایسه است و نشان داده است طراح به طراحی و داستان سرایی علاقه زیادی دارد.
با این که کریسالیس هنوز طرح مفهومی است و بشر حتی همچنان به مریخ هم نرسیده، خوب است بدانیم که اگر روزی وادار به ترک منظومه شمسی شویم، حداقل گزینه هایی در دست داریم.
منبع: fixtel.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب